Saturday, July 20, 2019

ब्रुस ली आणि विटा तोडण्याचे दिवस

|| श्री ||
ब्रुस ली आणि विटा तोडण्याचे दिवस
( कराटे किंग , अभिनेता ब्रुस लीचे आज पुण्य स्मरण )
तारुण्याच्या दिवसात अचाट , अफाट कार्य करणारी कुणी व्यक्तिमत्वे दिसली की मी मनोमन त्या व्यक्तिमत्वाच्या पायावर लोटांगण घ्यायचो नुस्त लोटांगण नाही तर त्याच्या त्या कार्याला आत्मसात करण्याचा प्रयत्नही मनोमन करायचो. अशी कितीतरी व्यक्तिमत्वे अधूनमधून माझ्या अंगात संचारायची . त्यापैकीच एक म्हणजे ब्रुस ली.
ब्रुस ली बद्धल मी फार काही सांगण्याची गरज नाही. कराटे, कुंग फु या मार्शल आर्ट कलेला जगभर जी प्रसिद्धी मिळाली ती खऱ्या अर्थाने ब्रुस ली या नावाने. तेंव्हा टिव्ही नव्हते. त्यामुळे वर्तमानपत्रातून येणारे ब्रुस ली चे फोटो आणि चित्रपटांच्या जाहिराती हाच केवळ त्याच्या दर्शनाचा भाग होता.
मुंबईच्या मावशीची कराटे क्लासला जाणारी मुले सुट्टीत पंढरपूरला आल्यावर माझ्यासमोर खूपच शायनिंग मारायची. कराटेच्या वेड्या वाकड्या उडया मारून दाखवायची. हाताने विटा फोडायची. मलाही कराटे शिकवतो म्हणत जोरदार फटके मारायची. असो....
एक वर्ष बृसलीच्या चित्रांच्या वह्याही बाजारात आलेल्या होत्या. ब्रुस लीचे खूप सुंदर फोटो होते त्या वह्यांवर. माझ्या घरच्यांनी मात्र अश्या वह्या मला घेऊन दिल्या नाहीत. " काय तो उघडा अवतार , काय त्याच्या झिपर्या " असा शेरा घरच्यांनी मारला.
साधारण ७ वी इयत्तेत असताना ब्रुस लीचा " इंटर द ड्रेगोन " चित्रपट पंढरपुरात अकबर टोकीजला आला होता तेंव्हा अगदी उडया मारत आम्ही काही मित्र हा चित्रपट बघायला गेलो मात्र या चित्रपटाला A म्हणजे प्रौढांसाठी हे प्रमाणपत्र असल्याने आम्हा त्या मानाने लहान वाटणाऱ्या मंडळींना आत प्रवेश नाकारण्यात आला. त्यावेळी मला बृसलीप्रमाणे हु ... हा ... करत , आम्हाला आडवणाऱ्या त्या डोअर किपराला चार कराटेचे फटके आणि लाथा घालाव्या वाटल्या होत्या पण ते शक्य नव्हते. तो डोअर कीपर भलताच अडदांड होता. नेमके आमच्या ओळखीचे एक मोठे अधिकारी चित्रपट बघायला आलेले होते त्यांनी आम्हाला सोडायला त्या डोअर किपरला सांगितले आणि आम्ही डोळे आणि तोंड वासून " इंटर द ड्रेगोन " बघितला.
दुसऱ्या दिवसापासून मी कराटेची तयारी सुरु केली.
पहिल्यांदा जाऊन स्टेशन रोडवर असणाऱ्या जाधव बुक स्टालं मधून " महिन्यात शिका कराटे" हे पुस्तक आणलं. कव्हरवर असणारा ब्रुस लीचा फोटो मी आदराने घराच्या भिंतीवर चिकटवला आणि त्याच्या समोर पुस्तकातले कराटेचे व्यायाम प्रकार करायला सुरुवात केली. पहील्या दिवशी उत्साहाने केलेल्या व्यायामाचा परिणाम असं झाला की पुढचे ४ ते ५ दिवस अंथरुणातून उठायचे अवघड झाले होते आणि वर्गात बाकावर नीट बसता येत नव्हते. विटा हाताने फोडण्याचा प्रयत्नही अससाच काही दिवस त्रासदायक ठरला. कराटे शिकण्याचे हे वेड चांगले वर्षभर टिकले आणि मग अचानक क्रिकेटने आमच्या आयुष्यात प्रवेश केला. क्रिकेटच्या वेडाने मात्र आमच्या आयुष्यातली बरीच वर्षे आणि वेळ वाया घालवला. असो.. तर अश्या या बृसलीचा आज स्मरण दिन .. त्याच्या अफाट अचाट कार्याला सलाम...
श्याम सावजी .. पंढरपूर

Tuesday, July 2, 2019

आषाढाचा पहिला दिवस आणि माझे पहिले आकर्षण ! .......................

|| श्री ||
............आषाढाचा पहिला दिवस आणि माझे पहिले आकर्षण ! ...............................
आषाढाचा पहिला दिवस म्हणजे कालिदासाच्या अजरामर " मेघदूताच्या " आठवणीचा दिवस . आषाढ आणि श्रावणाचे प्रफुल्लीत दिवस मनामनावर गारूड न करतील तर नवल. यक्षाप्रमाणे जवळपास सगळ्यांचीच या दिवसात विरही अवस्था होतेच होते . माझीही पहिल्यांदा अशी अवस्था झाली ते दिवस मला चांगले आठवतात . तेंव्हा मी ५ वीत असेन . हिंदी गाण्यांचे शब्द थोडे थोडे कळायला लागले होते . " कभी कभी मेरे दिलमे खयाल आता है ! " सारखी गाणी तेंव्हा रेडिओवर जोरात धुमाकूळ घालत होती . त्यांचा काही प्रमाणात तरी परिणाम आमच्यावर होतंच होता ..त्यात एक दिवस ती दिसली . शाळेच्या मैदानातच . कोण ?, कुठली ? कितवीत आहे ? काहीच माहित नाही पण आवडली . मग रोज नजर तिला शोधायला लागली . कधी दिसायची कधी नाही . ती दिसली कि " कभी कभी मेरे दिलमे खयाल आता है " हे गाणं आठवायचं . आणि हे गाणं ऐकलं कि ती आठवायची . देवळाच्या परिसरात मी इंग्रजीसाठी शिकवणी लावली होती . या शिकवणीवरून परतताना एकदा अचानक ती तिथे दिसली . काही जणींच मिळून दोरीवरच्या उड्या मारणं सुरु होतं .
 " अरेच्चा हि इथे राहते काय ! " 
आता मी शिकवणीला जाताना आणि परतताना ती दिसतेय का बघायला लागलो .मंदिराच्या त्या परिसरात उदबत्त्यांची खूप दुकाने होती त्यामुळे वातावरणात एक धुंद सुगंध भरलेला असायचा . त्यात ती दिसली कि वातावरण आणखी धुंद व्हायचा . पण बरेचदा निराशाच पदरी यायची . एकदा अचानक ती माझ्या शिकवणीतच दिसली आणि तेंव्हा समजलं कि ती ७ वीत आहे . म्हणजे माझ्या पुढे २ वर्षे . म्हणजे मी तिच्या पेक्षा २ वर्षे लहान होतो. माझा विरस झाला . पण तरी तिचं आकर्षण कमी झालं नाही . ती दिसावी असं कायम वाटायचं. नंतर ती तिच्या वर्ग मित्रांबरोबर गप्पा गोष्टी करताना दिसायला लागली . " कभी कभी " मध्ये शशी कपूरची राखीच्या आयुष्यात एन्ट्री झाल्यावर अमिताबची जशी अवस्था होते तसं काहीसा माझं झालं. तिच्या लेखी मी कुठेच न्हवतो . माझ्याही ते लक्षात आलं . एक निराशेची भावना मनात आली आणि मी देवळाच्या त्या भागात जायचं बंद केलं . योगायोगाने ती शिकवणी बंद करून मी घराजवळच्या दुसऱ्या एका शिकवणीत जायला लागलो . आणि काही दिवसांनी चक्क तिला विसरून गेलो. नंतर तीही कधी दिसली नाही . पण आजही देवळाच्या परिसरातून जाताना उदबत्त्यांचा तो धुंद सुवास जाणवला कि ती आठवून जाते तशीच दोरीवरच्या उड्या मारताना दिसलेली . ............................श्याम सावजी ....पंढरपूर
 —